به نقطه‌ی پذیرش که رسیدی، برایت اهمیتی ندارد که چقدر برای دیگران اهمیت داری و حتی به دوست داشته نشدن‌ها فکر هم نمی‌کنی. تا زمانی برای آدم‌ها زمان می‌گذاری که برای تو زمان می‌گذارند و تا زمانی هستی، که هستند و مشغله‌های روزمره‌ات هم مانعی ایجاد نمی‌کنند. نه افراط می‌کنی، نه تفریط، فقط جریان داری. بدون هیچ توقع و چشمداشت و قضاوتی، فقط جریان داری و می‌خواهی آرام و خونسرد و بی‌هیچ حرف و حاشیه‌ای زندگی‌ات را بکنی